เพศเหมือนพ่อ แต่ไม่อยากมีเหมือนพ่อ

คืองี้ครับ ผมอะเริ่มชอบผู้ชายตั้งแต่ตอนเรียนมัธยม ผมก็ไม่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าตัวเองรู้สึกแบบนี้มานานแค่นี้ แต่มันแปลกคือเวลาผมอยู่ไกลหรือคนที่เอาใจใส่ คอยเป็นห่วง อะไรทำนองนี้อะ ผมจะแพ้ทุกทีเลยไม่รู้ทำไม ผมก็เคยมีแฟนเป็นหญิงนะ เพียงแต่ตอนนี้ผมสับสนมั้ง ผมถามตัวเองตลอดแหละ ว่าเราต้องการอะไร ผมเป็นคนไม่ค่อยพูดบอกใครเวลาที่เป็นอะไร ชอบเงียบแลชอบเงียบและเก็บมันไว้คนเดียว แต่ต่างที่ที่อยู่กับเพื่อนฝูงผมก็สนุกสนาน ฮาเฮ จนพวกมันคิดว่าผมเสียใจร้องให้ไม่เป็น มันมีช่วงหนึ่งครับ ช่วงม.ต้น เราต้องเรียนลูกเสือใช่ไหม หญิงต้องแยกออก เป็นเนตรนารี กับ ยุวกาชาด แปลกนะเว้ย ผมรู้จักกับ เด็กต่างห้องคนหนึ่ง เขาก็หุ่นสูงพอๆผม แหละ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร นะครับ คืองี้ กลุ่มมันกับกลุ่มผมอยู่ติดกัน กองเดียวกันแต่คนละหมู่ ผมเป็นคนขี้เกียจเข้าคาบนี้มากบอกเลย ผมชอบลืมพวกเชือก ผมสมุดโน๊ต อะไรก็ชั่งที่ ผกก.สั่งให้เอามา แต่ไอ้นี่เป็นอะไรไม่รู้นะ มันเริ่มมองผม เริ่มช่วยเริ่มช่วยนั้นช่วยนี้ ช่วยทุกอย่าช่วยทุกอย่างที่มันช่วยได้ มันทำทุกอย่มันทำทุกอย่างให้อะ คิดดูนะ ผช.อะไรจะทำขนาดมันไม่ใช่แล้ว มันดีเกินว่ะ ดีเกินจนผมยอม ผมยอมรับนะ ไปรู้สไปรู้สึกดีกับเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีตอนขึ้นม.4 แล้วอยู่ห้องด้วยกัน ผมกับมันเริ่มสนิทกันมากขึ้น จนรู้ตัวอีกทีผมขาดมันไม่ได้แล้ว ผมเป็น อะไร ผมถามตัวถามตัวเองตลอด ผมเป็นผู้ชายนะ แต่ทำไม แต่ก่อนคิดนะ ระแวง กลัวเรื่องที่บ้าน กลัวแม่กลัวหมดอะ แต่พอทุแต่พอทุกวันนี้ เราโตมั้ง เราคิดได้ ผมก็เฉยๆอะ ใครจะว่าผมเป็นยังไงผมไม่สนหรอกครับ ทุกวันนี้ผมรักตังเอง ผมแคร์คนผมแคร์คนที่บ้านมาก แต่ผมงงแหละ ผมก็อยากมีแฟนเป็นผู้ชายนะเว้ย มันพูดไม่ถูกอะ มันเข้าใจกันมั้ง เราคอลเดียวกัน หรือไงว่ะ